به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، چین بار دیگر با رونمایی از پروژه عظیم «دیوار بزرگ خورشیدی» جایگاه خود را به‌عنوان پیشتاز انرژی‌های تجدیدپذیر تثبیت کرد. این پروژه که در اعماق صحرای کوبوچی در مغولستان داخلی واقع شده، نمادی از گذار این کشور از وابستگی به سوخت‌های فسیلی به سمت انرژی‌های پاک و پایدار به‌شمار می‌رود. منطقه‌ای که پیش‌تر به «دریای مرگ» معروف بود و به‌عنوان بیابانی بی‌جان و فاقد پوشش گیاهی شناخته می‌شد، اکنون به لطف تابش فراوان خورشید و نزدیکی به قطب‌های صنعتی، به یکی از مناسب‌ترین بسترهای توسعه زیرساخت‌های خورشیدی بدل شده است.
پروژه دیوار بزرگ خورشیدی قرار است تا سال ۲۰۳۰ به‌طول تقریبی ۴۰۰ کیلومتر و عرض ۵ کیلومتر گسترش پیدا کند و ظرفیت تولید برق آن به ۱۰۰ گیگاوات برسد؛ ظرفیتی که می‌تواند برق شهرهای بزرگی همچون پکن را تأمین کند. تاکنون حدود ۵.۴ گیگاوات پنل خورشیدی در کریدوری باریک در جنوب رود زرد، بین شهرهای بائوتو و بایانور نصب شده است. تصاویر ماهواره‌ای ناسا بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۴ نشان می‌دهد که چشم‌انداز این بیابان به‌طور چشمگیری تغییر کرده و تپه‌های شنی جای خود را به لکه‌های تیره پنل‌های خورشیدی داده‌اند که نشانه‌ای از تحولی چشمگیر در مقیاس وسیع است.
نیروگاه خورشیدی جونما که به شکل اسب در حال تاخت طراحی شده و در سال ۲۰۱۹ به بهره‌برداری رسیده است، در میان بخش‌های مختلف این پروژه جایگاه ویژه‌ای دارد. این نیروگاه رکورد گینس را به‌عنوان بزرگترین تصویر ساخته‌شده با پنل خورشیدی به دست آورده است و سالانه حدود دو میلیارد کیلووات ساعت برق تولید می‌کند که برای تأمین انرژی ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار نفر کافی است.
چین با ظرفیت ۳۸۶ هزار و ۸۷۵ مگاوات انرژی خورشیدی، بیش از ۵۱ درصد کل ظرفیت جهانی را در اختیار دارد و فاصله قابل‌توجهی با ایالات متحده آمریکا (۷۹,۳۶۴ مگاوات) و هند (۵۳,۱۱۴ مگاوات) ایجاد کرده است. این پیشتازی تصادفی نیست، زیرا چین طی سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۳ سالانه حدود ۴۰ هزار مگاوات به ظرفیت خورشیدی خود افزوده است.
پروژه دیوار بزرگ خورشیدی نه‌تنها یکی از مهم‌ترین طرح‌های راهبردی چین در عرصه انرژی‌های تجدیدپذیر به‌شمار می‌رود، بلکه به‌عنوان الگویی برای نوآوری جهانی نیز مطرح است. این پروژه تنها بر تولید برق متمرکز نیست، بلکه هدف آن اجرای فناوری‌های سبز در مقیاس وسیع و ارائه راهکاری برای مقابله با چالش‌های زیست‌محیطی است.
پنل‌های خورشیدی با قرار گرفتن در ارتفاع، سایه‌ای ایجاد می‌کنند که موجب کاهش تبخیر آب و ایجاد ریزاقلیم مناسب برای رشد گیاهان و محصولات کشاورزی در زیر پنل‌ها می‌شود. امید آن می‌رود که این اقدام در نهایت به تبدیل بیابان به زمین‌های قابل کشت و احیای اکوسیستم منطقه منجر شود. علاوه‌بر این، زیرساخت‌های پروژه به تثبیت تپه‌های شنی و مقابله با فرسایش بادی و بیابان‌زایی کمک می‌کند که یکی از معضلات بزرگ چین است.
دیوار بزرگ خورشیدی چین نماد تعهد این کشور به آینده‌ای پاک‌تر و مقاوم‌تر از نظر زیست‌محیطی است. این پروژه نه‌تنها بیابانی متروک را به سرزمینی سرشار از پیشرفت پایدار تبدیل می‌کند، بلکه با تلفیق نمادگرایی باستانی و نوآوری‌های مدرن، استانداردهای جدیدی برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر در جهان تعریف و جایگاه چین را به‌عنوان قدرتی پیشرو در عرصه انرژی‌های پاک تثبیت می‌کند.
دیدگاه خود را بنویسید